Een nacht met gigolo Emil
met een bijzondere 'slaap'kamer in zijn huis
Oké, even tussen jou en mij: als tiener fantaseerde ik weleens hoe het zou zijn om een gigolo te zijn. En dat ik dus geld zou verdienen door seks te hebben. Dat is toch de ultieme droom voor een knaap van 16? Sowieso vind ik het altijd al ridicuul dat ík als man zou moeten betalen voor seks. Immers, wij mannen kunnen niet zo vaak, dus vrouwen zouden míj moeten betalen!
Maar goed, zoals jullie weten heeft mijn carrièrepad een andere afslag genomen. Toch ben ik nog altijd nieuwsgierig naar hoe mijn leven eruit had gezien als ik wel een gigolo was geworden. En dus ga ik op zoek naar een man die ‘s nachts aan het werk is als escort.
Een lange zoektocht
Nou, dat valt nog niet mee. Er zijn best wat sites waar je een afspraakje kunt boeken, maar zodra ik vraag of ik iemand met een camera wat vragen mag stellen, houdt het snel al op. Iedereen is wel heel erg aardig in hun reactie, maar het is duidelijk dat er nog een taboe heerst rondom dit onderwerp. Mensen doen niet mee omdat ze zich schamen of nog een ‘gewone’ baan hebben naast dit (seks)werk. Soms is het om discreet te blijven - klanten huren soms ook een man in als ‘vriendje’ - en als dat ‘vriendje’ ineens op televisie gaat verkondigen dat hij dit werk betaald doet, dan is dat niet zo handig.
Ik begrijp het allemaal, maar ja…ik heb mijn zinnen gezet op dit onderwerp. In een eerder stadium heb ik met de redactie besproken dat één of twee studentes die escortwerk doen ook interessant is. Maar ja, die hebben inmiddels allemaal al drie keer in de Linda of de Happinez gestaan. Dus, als ik een mannelijke escort zou kunnen vinden met wie ik op pad mag, dan zou dat echt wel een score zijn.
Maar mijn levensweg is nou eenmaal niet bezaaid met gigolo’s. En ook op de gemiddelde kringverjaardag kom ik ze niet tegen. Maar ik vind het wel belangrijk dat ik dit onderwerp bespreekbaar kan maken. Want waarom zou je je er eigenlijk voor moeten schamen om dit werk te doen, of om klant te zijn? Het kan toch ook nobel werk zijn waarbij je gezelschapsmens bent voor de eenzamen onder ons?
Na lang zoeken heb ik ineens ‘beet’. Ene ‘Niek’ wil wel me praten en de camera mag daarbij zijn. Op zijn profiel lees ik dat hij een witte man is van 43. Er staan weinig foto’s of andere info bij, maar wel de prijzen: 170 euro per uur! En niet onbelangrijk: de lengte van zijn piemel: 19 centimeter schoon aan de haak 😱.
Een paar dagen later mag ik ‘s nachts bij Niek op bezoek komen. Al moet ik hem vanaf nu Emil noemen, want Niek is niet zijn echte naam. De meeste escorts werken met een ‘artiestennaam’, maar waarom Emil zichzelf Niek noemt is me een raadsel. Ikzelf zou voor een heel sexy of exotische naam gaan, maar Emil zegt dat ‘Niek’ niks tekort komt qua aandacht.
We moeten zachtjes doen als we binnenkomen, want zijn kinderen liggen boven te slapen. “Ze weten dat ik ‘massages’ geef”, vertelt Emil. “Maar zogenaamd ook niet meer dan dat. Verder werk ik nooit als escort als mijn kinderen in de buurt zijn. En ik werk alleen als escort als de kinderen bij hun moeder zijn. Zij hoeven mijn klanten niet te zien.”
Ik kijk mijn ogen uit. En niet in de laatste plaats omdat ik een specifiek beeld heb van een gigolo. Om een of andere reden is mijn oerbeeld ooit dat van een donkerharige, behaarde, mediterrane man geworden, een soort Antonio Banderas. Maar Emil is niets van dat alles. Emil heeft een tenger postuur, heeft geen donkere haren, geen behaarde borstkas en hij kijkt ook niet specifiek zwoel uit zijn ogen.
Emil lacht me uit vanwege mijn vooroordelen en zegt: “Vrouwen zitten echt niet per se op een brede behaarde borstkas te wachten. Er is maar één ding wat uitmaakt voor de meeste vrouwen en dat is wat je in je broek hebt hangen.” Juist. Het is dus toch waar: vrouwen willen een grote piemel. En ik beschouw Emil als een autoriteit, want hij heeft inmiddels seks gehad met honderden vrouwen, allemaal veroverd' met die bronstige lage stem… en z’n grote piemel.
Vrijgevochten vrouwen
Emil is een open boek, ik mag hem alles vragen. Volgens hem zijn er veel misverstanden over zijn werk. “Het gaat lang niet altijd over seks”, zegt hij. “Helaas! Ik zou zelf wel willen dat het altijd raak was, maar ik word ook vaak ingehuurd voor een bioscoopbezoek of om uit eten te gaan. Nog vaker beland ik op een bank in de woonkamer om te knuffelen. En soms eindigt de avond in een slaapkamer, maar dan alleen om gewoon even lepeltje lepeltje te liggen met iemand. Dat is dan natuurlijk ook goed.”
Emil zegt dat hij vooral jonge vrouwen als klandizie heeft. “Je zult het niet geloven, maar het merendeel van de vrouwen is onder de 35!” Dat had ik niet kunnen bevroeden. Je kunt als jonge vrouw toch makkelijk iets scoren door op Tinder te gaan? Maar dat zie ik volgens Emil verkeerd. “Veel vrouwen hebben geen zin in het ‘gedoe’ van een man die misschien daarna weer blijft plakken of waar ze dan iets mee moeten. Ze willen geen relatie, ze willen gewoon dat ik langskom en dan ook weer wegga.” Je begrijpt, dit is een nieuwe wereld voor me waarbij een paar stevige vooroordelen als sneeuw voor de zon wegsmelten.
En dan vertelt Emil me dat het ook regelmatig voorkomt dat vrouwen simpelweg door hem voor een neukmachine gespannen willen worden. Pardon? “Een soort mechanisch aangedreven dildo”, legt Emil uit. “Dan zit ik daarna gewoon een uur tv te kijken in hun woonkamer, terwijl zij boven op bed in hun eentje liggen te genieten”. Ook wel jammer, kan ik me voorstellen, als zo’n machine dan eigenlijk je werk overneemt…
In dit fragment laat Emil me zien hoe zo’n apparaat werkt…
Sekskamer
Voor Emil is het escort-schap niet alleen werk. Het is ook een hobby (duh!). En vooruit, misschien ook wel een verslaving. “Ik wil iedere dag seks”, zegt hij. “Het moét. Liefst meerdere keren per dag.” Daar heeft hij in zijn huis ook een speciale kamer voor ingericht, met spannende foto’s van hem met andere vrouwen, en een kast vol attributen: dildo’s, zweepjes, enzovoort. “Die kamer zit wel altijd op slot hoor. Hier mogen mijn kinderen niet komen”, vertelt Emil. “Maar een paar uur per week is dit mijn paradijs en nodig ik hier verschillende vriendinnen en klanten uit.”
En terwijl ik daar in die kamer naast hem sta, stromen de berichtjes op Emils telefoon binnen. “Ik krijg iedere dag tientallen aanvragen. Hier, dit is er weer een. Of ik zin heb om over een half uur in Eindhoven af te spreken. Maar ik heb er nu even geen zin in”, zegt hij. “Ik kan en wil ook heel vaak niet, dus ik ben kieskeurig waar ik ja tegen zeg.”
Mijn zestienjarige zelf had dit ongetwijfeld verbijsterd aangehoord. Je kunt zomaar 170 euro verdienen - of meer - en je hebt geen zin?! Pfwah… Maar ja, mijn huidige ik bemerkt na een tijdje ook een zekere leegheid in deze dwangmatige drang naar seks. Het is weliswaar een verdienmodel, maar hoe leuk is seks eigenlijk nog als het altijd maar liefdeloos genuttigd wordt?
Als ik het zo zie, weet ik niet of het gigoloschap echt iets voor mij was geweest. Maar ik vind het wel fascinerend om te zien hoe Emil zijn leven eromheen heeft ingericht en goed en bijzonder dat hij het zo open met me wil delen. Want nogmaals: seks is niks om je voor te schamen en ook deze vorm van gezelschap kan heilzaam zijn voor de eenzamere mens.
Over een kleine drie weken gaan we los bij Omroep Brabant met de uitzendingen, dus ik duik nog even de montage in! Benieuwd naar mijn andere nachtelijke avonturen in een erotische bioscoop, mee op pad met een 112-fotograaf of bij een heksenritueel? Klik hieronder voor mijn behind the scenes belevenissen met Merlijn en de Nachtbrakers tot nu toe:
Tot de volgende!
Merlijn